خاموش کردم توی لیوانت آهم را... شب ها بغل کردم به تو همجنس هایم را

رنگین کمان کوچکی بر روی انگشتم؛ در اوّلین بوسه، خودم را و تو را کشتم

هی گریه می کردم به آن مردی که زن بودم؛ شب ها دراکولای غمگینی که من بودم!

و عشق، یک بیماری ِ بدخیم ِ روحی بود ؛تنهایی ام محکوم به ســ  -کس گروهی بود

سیگار با مشروب با طعم هم آغوشی؛ یعنی فراموشی... فراموشی... فراموشی...

بعد از تو الکل خورد من را مست خوابیدم، بعد از تو با هر کس که بود و هست خوابیدم!

بعد از تو لای زخم هایم استخوان کردم، با هر که می شد هر چه می شد امتحان کردم!

تنهایی ِ در جمع، در تن های تنهایی؛ با گریه و صابون و خون و تو، خودارضـ ایی

دلخسته از گنجشک ها و حوض نقاشی؛ رنگ سفیدت را به روی بوم می پاشی!

لیوان بعدی: قرص های حل شده در سَم، باور بکن از هیچ چی دیگر نمی ترسم

پشت ِ سیاهی های دنیامان سیاهی بود؛ معشوقه ام بودی و هستی و... نخواهی بود

بعد از تو الکل خورد من را مست خوابیدم؛ بعد از تو با هر کس که بود و هست خوابیدم!

بعد از تو لای زخم هایم استخوان کردم ؛با هر که می شد هر چه می شد امتحان کردم...

این روزها همه قصر کــــــــاغذی می بینن شما چطور؟؟؟